पहिलो प्रयास
कहिले कहीं सारो सकस पर्छ । खै के - के कुराले चित्त बुझ्दैन। कसैलाई भनौ भने त्यस्तो ठुलो कुरा पनि हुँदैन, कसैलाई नभनी बसौं आफैलाई  गाह्रो। लौ जा त ! भनेर आज एउटा ब्लग खोलें। खोल्ने बेलामा त मा पनि कत्ति न ठुलो लेखक हूँ , मैले लेखेको सबैले पढ्छन भन्ने लाग्यो। बिहान-बिहान कान्तिपुरमा ह्रस्व दीर्घ पनि नमिलाउने र जुन मन लग्यो त्यहि (स, श, ष) लगाएर लेख्ने पत्रकार  भन्दा त राम्रै लेख्छु भन्ने लागेको थियो। अब लेख्न सुरु गर्ने बेलामा के लेख्ने भन्ने सोच्दा सोच्दै अलि अलि भएको कपाल पनि झर्ला जस्तो छ।

खासमा मैले ब्लग खोलेको कारण चाहिँ मनमा लागेको सबै कुरा यहिँ खन्याउछु भनेर हो। त्यो facebook मा कति झुण्डिनु? लेखेको कुरा दुई चार जनाले लाईक त गर्छन तर बाँकीले चाहिँ, "यो कति सारो बाठो हुनु परेको ... जान्नु तान्नु केहि छैन" पनि भन्छन कि जस्तो लाग्छ।  खुब सिनेमा हेर्नुपर्ने मलाई, दुई - चार वोटा सिनेमाको review पनि लेखिटोपल्छु जस्तो लाग्यो। यहाँ लेखें भने, लेखे जस्तो पनि हुने, Internet मा posted छ भन्ने पनि लाग्ने, र कसैको timeline मा टुप्लुक्क पनि नझुल्किने। हुन त एक आध पल्ट यो ब्लगको लिंक पनि facebook मा त राख्छु होला, तर लिंक राख्दा पढ्ने इच्छा भएकोहरुले मात्र हेर्छन, बाठो भै टोपल्छ भन्नेहरुले त पक्कै पनि हेर्दैनन्। यसको प्रचार गरिन भने मेरो गीत जस्तै हुन्छ। एक जमानामा, गीत लेख्ने भूत चढेको थियो मलाई। एउटा diary को आधा जति त गीत लेखें होला। एउटा गीतमा संगीत पनि भरियो (संगीत: सुगम पोखरेल), रेकर्ड पनि भयो, बजारमा पनि आयो। आजको दिनमा त्यो गीत कि उज्ज्वल भण्डारी (सो गीतको गायक) कि म संग मात्र छ होला। उ बिचराले पनि पहिलो पल्ट एल्बम निकालेको म बिचराको पनि पहिलो पल्ट गीत कसैले गाएको। न त उ नै गायकमा स्थापित हुन सक्यो, न त म नै गीतकार भएर चल्न सकें।

यो लेख्दा पनि मेरो ब्लग हेर्ने मान्छे हुन्छन, पढ्छन जस्तो त लागेको छैन। त्यसमाथि मैले नेपालीमा लेखेको। अंग्रेजीमा त दुई चार पन्ना लेख्न सक्छु जस्तो लाग्छ तर एघार  कक्षा  सकाएपछि नेपालीमा आफ्नो नाम बाहेक केही लेखेको छैन। लेख्न सुरु गर्दा त मलाई आउने सबै कुरा भरिभण्ड पारेर लेख्छु भन्ने सोचेको थिए। जब लेख्छु भनेर keyboard मा औंला चलाउन शुरु गरे, तब मैले सोच्न थालें," मलाई के चाहिं आउँछ?" Internet को दुनियाँ त ठुलो छ, साह्रै ठुलो। यसमा मलाई आउने कुरा खोज्न धौ - धौ पर्यो। अहिले सम्म आउँछ भनेर शान-पट्टि दिंदै बसेको कुराहरु त सबैलाई थाहा छ जस्तो लाग्यो। फेरी मलाई जति आउँछ त्यति नै मात्र लेख्ने हो भने मेरो कुरा किन पढ्नु, मैले लेखौनऄ नौ࠰ࠤࠌ࠭ॄ᠐ ࠕी࠴࠾को expert हरुको त ताँती नै छ होला नि।

यति सकुन्जेल सम्म मैले आँट त मारेको छैन तर पनि मेरो सपना भनेको यो ब्लगलाई जीवित राख्नु हो। जसरी  मैले पहिलो Novel, Sydney Sheldon को A Stranger in the Mirror पढेपछि सोचेको थिए, "म चालिसको हुँदा सम्म घरमा सानो तिनो लाइब्रेरी बनाउँछु।" त्यो सपना अहिले सम्म चालु छ। घरमा करिब-करिब पचास त काटे होला किताबको संख्या। त्यहि सपनाको आड, भरोसा र पागलपनमा यो अर्को सपना देखेको छु, मेरो ब्लगलाई  जिउँदो राख्ने। हुन त मेरो बाले यो पढ्नु भयो भने, " लु छोरा तँ लेख्न छोड्दै नछोड" भन्नुहुन्छ, बाको नजरमा त कहाँ म सानोतिनो मान्छे हो र।  तर मेरो आफ्नो प्रयासमा म कहाँ सम्म पुग्छु हेरौं।

Nishil
17/09/2012